دیگر از همسایه داری خبری نیست

      همسایه داری از روابط حسنه اجتماعی است که ریشه در تاریخ و فرهنگ کشور ایران دارد، ولی طی چنددهه اخیر با پیشرفت تکنولوژی، تغییر سبک زندگی مردم و افزایش مشغله های فکری و شغلی، روابط همسایه داری در بسیاری از شهرهای کشور رو به زوال رفته و روزگار باخبری همسایه ها از یکدیگر به روزهای دوری و بی خبری تبدیل شده است، به گونه ای که این روزها بسیاری از اهالی یک محله و کوچه با یکدیگر غریبه اند و از احوال هم اطلاعی ندارند.   در بسیاری از شهرها اغلب مردمی که سال ها در یک کوچه زندگی می کنند و شاید در طول یک روز چندین بار چهره یکدیگر را می بینند هنوز حتی نام خانوادگی یکدیگر را نمی دانند.   در گذشته به دلیل ساختار شهرها و محله ها اعضای یک محل همدیگر را می شناختند و روابط چهره به چهره داشتند و ارتباط میانشان بسیار نزدیک و صمیمی بود. در آن زمان ساختار کوچه ها و معابر شهرها که تنگ و باریک بود و در بسیاری از محله ها کوچه هایی به نام آشتی کنان وجود داشت که باعث می شد افرادی که در آن کوچه ها تردد می کردند به ناچار با هم چهره به چهره شوند و این زمینه ای را برای سلام و احوالپرسی کردن به وجود می آورد و همین احوالپرسی ها کوتاه و مختصر باعث می شد که اعضای یک محل از حال و روز یکدیگر باخبر شوند. همین طور در بسیاری از مطبخ های خانه های قدیم پنجره ای به سمت خانه همسایه گشوده می شد و از طریق این پنجره دو همسایه برخی از مایحتاجشان را از یکدیگر قرض می گرفتند یا از احوال یکدیگر مطلع می شدند.   این پنجره ها همچنین محلی برای درددل زنان و دختران همسایه با یکدیگر بود. در آن زمان اگر خانواده ای دچار مشکل یا گرفتاری می شد تمام اعضای محل و همسایه ها با او همدردی می کردند و با کمک هم برای رفع مشکل، او را یاری می دادند. منازل مسکونی آن زمان بزرگ و عمدتا خانه باغ بودند و همانند اکنون دیوارهای خانه ها به هم نزدیک و به یکدیگر چسبیده نبود.   با این حال دل های این همسایه ها بزرگ و به یکدیگر نزدیک ...