تهران من

این تهران من است پیمان قدیمی روز جهانی آواز هم که نبود تا بدانی دلیل این همه ترانه خواندن در چیست. بپیچی دست چپ، وارد میدان انقلاب بشوی و خشک ات بزند. مات ِ تماشای عابرانی بشوی که هر کدام آوازی می‌خواندند.آوازهایی غمگین یا شاد. هرکسی داشت با خودش آوازی می خواند و می گذشت. آوازهایی که قاطی هم می شدند و معلوم نبودند چیست. مردی که توی صف عابر‌بانک ایستاده بود، زنی که سرگرم خریدن پرتقال بود. پیرمردی که عروسک بساط می کند. دخترانی که آفتاب درست افتاده بود توی چشم هایشان. کارگری که داشت دانه های تسبیح اش را می شمرد و همچنان منتظر کار امروز بود، روزمزد یا ساعتی. دو کودکی که دست هم را گرفته بودند و می دویدند. افسر پلیس راهنمایی و رانندگی. راننده تاکسی و مسافران... همه، هرکسی آوازی می خواند و می گذشت. هرکسی توی حال خودش بود. با خودش می خواند و می گذشت. تهران یک سر آواز شده بود. کسی با کسی حرفی نمی زد. اگر هم حرفی داشت به آواز می گفت. آوازها پرنده می شدند، از گلوی آدم ها بیرون می زدند و پرواز می کردند. دور می شدند. برج میلاد با خودش مرغ سحر را می خواند. طوری که با خودت می گفتی: «چه دل پُری دارد.» به خودم زدم که شاید خواب باشی. اما نه! بیدار بودم، بیدار آوازهایی که می شنیدم. تمام پیاده رو ها را گز کردم. کوچه به کوچه. کسی فرهاد مهراد می شد. کسی شجریان. کسی نوازنده نوکترون های شوپن. کسی ترانه ای ممنوع را می‌خواند. کسی امی واین هاووس می شد و بک تو بلک را می‌خواند. هر عابری ترانه ای داشت. با خودم گفتم«این تهران من است». درست وسط خیابان انقلاب. اما همیشه کسی هست که دکمه قطع صدا را بزند. کسی که می تواند یک شهر را با فشار یک تکمه میوت کند. هندزفیری را از توی گوشم بیرون آوردم. صدای بوق ماشین ها گوش آدم را کر می‌کرد... رضا عطاران ‌در تهران من تهران من فیلم جدید محمد حسین فرح بخش است که رضا عطاران نیز در آن ایفای نقش می‌کند. تهران من را کامران قدکچیان نوشته و علی اصغری آن را بازنویسی ...