نگاهی به "هفت دقیقه تا پاییز"

        نگاهی به "هفت دقیقه تا پاییز" : استیصال طبقه متوسط شهری -   علیرضا امینی با ساخت فیلم سینمایی "هفت دقیقه تا پاییز"از فضای ناتورالیستی و ضد قصه آثار گذشته اش فاصله گرفته و به روایتی رئالیستی می رسد. "هفت دقیقه تا پاییز"هفتمین فیلم بلند سینمایی علیرضا امینی و از میان "نامه های باد"، "دانه های ریز برف"، "کنار رودخانه"، "زمان می ایستد"، "فقط چشمهاتو ببند"و "استشهادی برای خدا"، چهارمین فیلم بلند سینمایی این کارگردان جوان محسوب می شود که توانسته به اکران راه پیدا کند.علیرضا امینی پس از چند تجربه در سینمای ضد قصه و فضاهای سرد (چه در فرم و چه به لحاظ محتوا) که اوج آن در "استشهادی برای خدا"بود، این بار و در "هفت دقیقه تا پاییز"قصه ای پرتعلیق و نفسگیر از روابط انسانی در جامعه معاصر را با بازیگرانی حرفه ای روایت کرده و به سمت جریانی آمده که روایتگری و قصه گویی در آن اولویت دارد.امینی را پیش تر با فیلم های سخت که غالبا در فضاهایی خاص چون کوهستان، راه آهن و معدن روایت می شد، می شناختیم. اما این بار او به فضای شهری قدم گذاشته و برشی از زندگی دو زوج جوان را در نقطه های بحرانی به تصویر کشیده است. هرچند برخلاف آثار گذشته این کارگردان، مولفه های قصه گویی در این اثر پررنگ تر است اما باز هم بخشی از طبیعت (لوکیشن جنگل) حضور موثری در فیلم داشته و تعلیق اصلی فیلم در بستر آن ایجاد می شود. دیگر از برف و سرما خبری نیست و فیلم فضای شهری را روایت می کند که احتمالا برخلاف آثار قبلی ارتباط بیشتری با مخاطب برقرار می کند.دکوپاژ زیبا و قاب بندی های بی نقص در کنار کات های به جا، از "هفت دقیقه تا پاییز"فیلمی جذاب با ریتمی عالی ساخته است که تماشاگر در بسیاری از سکانس ها همراه با کاراکترهایش درگیر قصه می شود. از این منظر "هفت دقیقه تا پاییز"با ریتم و ضرباهنگی مناسب داستانش را از همان نماهای ابتدایی تعریف می کند.فیلم برشی است از زندگی دو خانواده جوان تهرانی که هر کدام از اعضای آن گرفتاری ...