نيايش بيست و دومدر اين دعا امام عليه السلام هنگامى كه شدت و سختى و امور مشكل بر آن بزرگوار رو مى آورد به اين دعا به درگاه خداى متعال راز و نياز مى كرد̶ اى خداى من تو همانا مرا به كارى مكلف نمودى (و بار تكليفى بر دوش من نهادى) كه تو خود بر آن كار مالك ترى از نفس من و قدرتت بر خود من و توانائى من بر انجام تكليفم غالب و حاكم است (قدرت من مغلوب و مقهور قدرت ازلى تست و اگر تو توفيق دهى و حول و قوه عطا كنى تكليفم را انجام توانم داد و بدون عنايت و لطف و كرمت كارى نتوانم كرد) پس تو (اى خداى غالب و قاهر بر همه عالم وجود) (به قدرت كامل ازلى خود) از افعال نفس من آن عمل خيرى را به من اعطا كن كه به آن عمل از من راضى و خشنود باشى (يعنى مرا به آن عمل موفق دار كه رضاى تو در اوست) و بر خويش آن را از من دريافت دار كه موجب خشنودى تو و رستگارى من شود.(الهى چنان كن سرانجام كارتو خشنود باشى و من رستگار)̶ اى خدا مرا طاقت سختى و مشقت و رنج نيست و صبر و شكيبائى بر بلا و مصائب ندارم و قوه ى تحمل بر فقر و بينوائى نخواهم داشت پس مرا محروم از رزقم (از لطف و كرم خود) مگردان و كارم را به خلق وامگذار (و حواله به درگاه مخلوق مكن) بلكه حضرتت تنها و متفرد حاجاتم برآور (و نيازمندم به غير خود مساز) و امورم به عنايت خود كفايت ...
↧