روز رادیو

من یادم می‌آید که چندین سال قبل در زمان ریاست جمهوری، برای شرکت در یک مراسم نظامی به دزفولرفته بودم؛ اوقات جنگ بود و دزفولهم وضع خیلی خاصی داشت. در دزفولبه من گفتند که ما می‌توانیم یکی، دو ساعت در روز برنامه‌سازیِ رادیویی کنیم؛ بعد گویا می‌خواستند این را به ما نشان بدهند که می‌توانند؛ واقعاً هم نشان دادند. من در آن فاصله‌یی که آن‌جا بودم، چند نفر آمدند و برنامه‌ی خود را اجرا کردند؛ اجراهای بسیار خوب و قوی؛ مضمونها و محتواهای بسیار خوب؛ قالبهای هنریِ بسیار خوب؛ مقاله‌های ادبیِ بسیار زیبا. در زمینه‌ی مقاله‌های ادبی و شعر و این حرفها، رودربایستی هم با کسی ندارم؛ اما آن برنامه‌یی که اجرا شد، انصافاً خوب بود؛ در حدی که با این برنامه‌های معمولی که رادیوی ما پخش می‌کند، قابل مقایسه نبود؛ این در حالی بود که دزفولشهر کوچکی هم است؛ ولی معلوم بود که نویسنده‌ی خوب دارد؛ مجریِ خوب دارد؛ هنرمند دارد؛ خوش‌صدا دارد که این برنامه را قشنگ اجرا کند و انسان از حرف زدنش لذت ببرد. بنابراین، از این عناصر محلی حتماً استفاده بشود.
(بیانات در دیدار مدیران مراکز سازمان صدا و سیما در استان‌ها ۱۳۷۰/۱۲/۰۷)
الان بایستی کتاب ها مصاحبه ها فیلم ها از دست اندرکاران رادید دزفول می داشتیم که قابل ارائه در سطح یک کشوری باشند ولی...
این اسم ها را می شناسید؟
آقایان فرجاد، مطیع رسول، کاظمینی، لطیف پور، مهدوی، شهید غفاری و...
اگه فرصت کردید در این روزها از بزرگترها پیرامون رادیو دزفول بپرسید و ببینید که واقعا شایسته ی تمجید، ستایش و الگوبرداریند.