دستوري به ابنعباسبه پسر عباس چون او را نزد زبير فرستاد تا وي را به طاعت خويش بازگرداند، پيش از جنگ جمل با طلحه ديدار مکن، که گاوي را ماند شاخها راست کرده، به کار دشوار پا گذارد و آن را آسان پندارد. به سر وقت زبيررو، که خويي نرمتر دارد، و بدو بگو خالزادهات گويد: در حجاز مرا شناختي، و در عراق نرد بيگانگي باختي، چه شد که بر من تاختي؟ (ميگويم، جمله (فما عدا مما بدا) نخستين بار از او شنوده شده است.)
( وَ مِنْ کَلامٍ لَهُ عَلَيْهِ السَّلامُ ) لَمَّا أَنْفَذَ عَبْدَاللَّهِ بْنَ عَبَّاسٍ إِلَى الزُّبَيْرِ قَبْلَ وُقُوعِ الْحَرْبِ يَوْمَ الْجَمَلِ لِيَسْتَفِيئَهُ إِلى طاعَتِهِ: لا تَلْقَيَنَّ طَلْحَةَ فَإِنَّکَ إِن تَلْقَهُ تَجِدْهُ کَالثَّوْرِ عاقِصاً قَرْنَهُ، يَرْکَبُ الْصَّعْبَ وَ يَقُولُ: هُوَ الْذَّلُولُ! وَ لکِنِ الْقَ الزُّبَيْرَ فَإِنَّهُ أَلْيَنُ عَرِيکَةً، فَقُل لَهُ: يَقُولُ لَکَ ابْنُ خالِکَ: عَرَفْتَنِى بِالْحِجازِ وَ أَنْکَرْتَنِى بِالْعِراقِ، فَما عَدا مِمَّا بَدا؟. أَقُولُ: هُوَ عَلَيْهِ السَّلامُ أَوَّلُ مَنْ سُمِعَتْ مِنْهُ هذِهِ الْکَلْمَةُ: أَعْنِى: فَما عَدا مِمَّا بَدا؟.
↧